Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα απέμειναν. Λίγες μέρες πριν τη μεγάλη αλλαγή του χρόνου. Ουφ, δεν ξέρω από που να αρχίσω, έτσι όπως είμαι σήμερα. Νόμιζα πως τίποτα δε θα με πτοήσει, αλλά μια φιλανθρωπική χριστουγεννιάτικη συναυλία κατάφερε να με κάνει χίλια κομμάτια. Άνθρωποι μελαγχολικοί, σκυφτοί, με το βλέμμα καρφωμένο στο πάτωμα. Άνθρωποι όλων των ηλικιών που φαίνονταν να κάθονται ήσυχοι και ήρεμοι, περιμένοντας να δουν το πρόγραμμα που τους ετοιμάσαμε. Μια χριστουγεννιάτικη συναυλία με τη χορωδία του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Σε ένα παλιό νεοκλασικό, οι πιο "ευάλωτοι" της κοινωνίας, βρίσκουν στέγη, ένα πιάτο φαΐ, βρίσκουν παρέα, ενδιαφέροντα, βρίσκουν νόημα ύπαρξης. Μακριά από τις οικογένειες τους, μακριά από τους αγαπημένους τους, κι όμως έχουν ανθρώπους που τους φροντίζουν και τους νοιάζονται. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση πως μόλις φτάσαμε στο οικοτροφείο, 2-3 ασθενείς, βρίσκονταν στην είσοδο όρθιοι και μας καλωσόριζαν! Χαμογελούσαν, έδινα