Είναι πολλές οι φορές που έχω βρεθεί σε αυτήν τη θέση. Πλημμυρισμένη από χιλιάδες συναισθήματα, σχεδόν πνιγμένη από αυτά, κάθομαι στον υπολογιστή μου προσπαθώντας να βάλω σε τάξη σκέψεις, επιθυμίες, όνειρα, ευχές... Και είναι άλλες τόσες οι αμέτρητες φορές που δε βγαίνει λέξη από τα μέσα μου και οι λέξεις εμφανίζονται ξεκάρφωτες στην οθόνη σαν κινούμενα σχέδια χωρίς λόγια. Η κούραση είναι μεγάλη, ο φόβος ανείπωτος, η ελπίδα κάπου κρυμμένη, οι σκέψεις αφορούν μονάχα την επόμενη μέρα. Κι άλλες φορές, ξεχνώντας όσα συμβαίνουν, κάνω σχέδια και πλάνα για το μακρινό μέλλον. Τι είναι κι αυτό που ζούμε; Αν κάποιος, μερικά χρόνια πριν, μας περιέγραφε αυτό που ζούμε σήμερα, θα λέγε σίγουρα ότι πρόκειται για ταινία του Στήβεν Σπίλμπεργκ ή κάποιο αντίστοιχο σενάριο επιστημονικής φαντασίας επιπέδου " Contagion " και βάλε! Και εμείς; Ζούμε στ' αλήθεια; Ή πρωταγωνιστούμε σε μια ταινία χωρίς σενάριο, με αβέβαιο τέλος; Δεν ξέρω. Έμενα πάντως μου μοιάζει με κανονικότατο σενάριο ε