Ραφαήλ, Σοφία, Τηλέμαχος, Υπατία, Χιόνη, τώρα η Ωκεανίς.. Κακοκαιρίες με ονόματα τρανταχτά, ηχηρά, όπως και ό,τι αφήνουν πίσω τους. Πλήττουν άλλοτε περισσότερο άλλοτε λιγότερο, τις περιοχές απ' όπου περνούν, αφήνοντας σημάδια. Συνήθως κρατάει δύο μέρες, μπορεί και τρεις, αλλά μετά, τα έντονα φαινόμενα υποχωρούν. Ύστερα, η κακοκαιρία τελειώνει και έρχεται η ηλιοφάνεια. Νηνεμία. Αλλαγή σκηνικού. Κι όπως στο παραμύθι του Αισώπου, ο βοσκός βγάζει δειλά αλλά πρόθυμα την κάπα του και το στοίχημα το κερδίζει ο ήλιος, έτσι ακριβώς όλα επανέρχονται στους φυσιολογικούς και πρωτύτερους ρυθμούς. Κάπως έτσι όμως, δεν είναι τα πράγματα και στην πραγματική ζωή; Στην καθημερινότητα; Στη δουλειά, στις σχέσεις; Μια σαρωτική "κακοκαιρία", μια "Ωκεανίδα" σε ατομικό επίπεδο, μας αναστατώνει, μας επιβάλλει να κλειστούμε στον εαυτό μας, μας αποδυναμώνει. Στερεί την ώθηση για να προχωρήσουμε. Μια δύστροπη συμπεριφορά συναδέλφου, ζήλ ια, περιέργεια, κακία, οι μικ