A penny for my thoughts

Γράφει η Μαρία Χατζημαρκάκη, Λίγες ώρες έμειναν και το 2017 θα είναι παρελθόν. Θα μείνει πίσω για πάντα. Κάθε χρόνο, τέτοιες ώρες μας κυριεύει μια θλίψη, μια αγωνία, μια ανασφάλεια για το μέλλον, για τους στόχους μας, για τη ζωή. Γίνεται το μεγάλο ξεκαθάρισμα! Ο απολογισμός και η απογραφή. Κάτι τέτοιες ώρες, είναι που παίρνουμε τις μεγάλες αποφάσεις. "Θα κάνω αυτό!" "Θα κάνω εκείνο!" "Θα κάνω και το άλλο!" Όταν η στιγμή, η μέρα, η βδομάδα, ο μήνας περνάει, αυτόματα γίνεται παρελθόν. Όταν φτάνει η παραμονή της πρωτοχρονιάς, μια ολάκερη χρονιά γίνεται αυτόματα παρελθόν. Και κάποιοι χαμογελούν, κάποιοι αναπολούν, κάποιοι προβληματιζονται, κάποιοι απλά θυμούνται. Γιατί; Τι νόημα έχει το “γιατί”; Η ουσία είναι να βρούμε το κλειδί που ξεκλειδώνει τις επιθυμίες, ανοίγει τους δρόμους για να βαδίσουμε μπροστά. Όχι μονο τη βραδιά της παραμονής, αλλά κάθε μέρα. Αυτή τη χρονιά, νομίζω, πως βαρέθηκα τα βαρύγδουπα λόγια. Βαρ

Γράφει η Μαρία Χατζημαρκάκη, Ανέκαθεν πίστευα και πιστεύω στον παχουλό γεράκο με την άσπρη γενειάδα, τη μεγάλη κοιλίτσα και τον υπέροχο κόκκινο σκούφο... Τώρα αν, η γενειάδα του δεν ειναι ασπρη, δεν έχει μεγαλη κοιλίτσα και ο σκούφος είναι πράσινος, διόλου με απασχολεί! Εγώ, το γράμμα μου σε Αυτόν, νοερά και φανερά, θα το γράψω, θα το στείλω και θα περιμένω και εγώ μαζί με τόσους άλλους, το δώρο μου! Τι δώρο όμως; Υλικό; Πνευματικό; Γενική αλλαγή του κόσμου που ζούμε; Να σταματήσουν οι πόλεμοι; Τα προβλήματα; Οι αρρώστιες; Η πείνα; Βαρέθηκα τις γενικότητες και τις ισοπεδώσεις. Και απογοητεύομαι όταν, αυτοί οι προβληματισμοί και οι αντίστοιχες ευχές ακούγονται τόσο βαρύγδουπα μόνο σε κάτι τέτοιες γιορτινές μέρες. Λες και οι ευχές είναι μόνο για τα Χριστούγεννα! Λες και μ' ένα μαγικό τρόπο, τα Χριστούγεννα, γινομαστε πιο ευαίσθητοι! Λες και τους υπόλοιπους μήνες δεν πεινάει κανείς, ή δεν γίνονται πόλεμοι ή λες και τον Μάιο όλοι οι άνθρωποι είναι ε

Γράφει η Μαρία Χατζημαρκάκη,   Δυο βδομάδες ακόμα και τα Χριστούγεννα φτάνουν! Άραγε πόσοι τα περιμένουν; Πόσοι ανυπομονούν γι' αυτό; Με μια τόσο απαιτητική καθημερινότητα, οι στιγμές χαράς και ξεκούρασης, μοιάζουν εξωπραγματικές.            Για μερικούς! Διότι για κάποιους άλλους, τα Χριστούγεννα έρχονται από τον Οκτώβριο! Αυτοί έχουν στολίσει, έχουν στρώσει χαλιά, έχουν αρχίσει την ζαχαροπλαστική και τη μαγειρική και φαίνεται ότι θα είναι άρτια προετοιμασμένοι για το Χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν! Παντού γύρω, ευχές για "Καλές Γιορτές!" και φέτος για πρώτη χρονιά, μοιάζει τόσο παράξενο   και αντιφατικό. "Καλές Γιορτές; Μα, με ποιον τρόπο; " Βλέπω πολύχρωμα φωτάκια σε βιτρίνες, σε σπίτια, σε δρόμους και αναρωτιέμαι.   Δεν ξέρω αν τα συνήθισα δυο μήνες τώρα, ή αν κάτι, πιο αόριστο, δεν αφήνει να περιθώρια να απολαύσω και εγώ μαζί με άλλους, αυτήν την πολύχρωμη φωταψία. Και όμως! Ούτε δεκαπέντε μέρες δεν έμειναν για να γιορτάσουμε τα Χ

Γράφει η Μαρία Χατζημαρκάκη, Πολλές φορές αναπολώ στιγμές από τα παιδικά μου χρόνια. Τότε, που τύχαινε να έρθει στην πόλη μου το τσίρκο. Η χαρά μου, ως παιδί, ήταν απερίγραπτη, γιατί πάντα πηγαίναμε οικογενειακώς και απολαμβάναμε καθηλωμένοι το θέαμα. Είχε τόσα πολλά! Άγρια ζώα, θηριοδαμαστές, αστείους κλόουν που έκαναν δήθεν αυθόρμητες γκάφες, προκαλώντας γέλιο σε μικρούς και μεγάλους, θεαματικά ταχυδακτυλουργικά κόλπα, χορευτές με εντυπωσιακές στολές γεμάτες χρώματα, φτερά και πούπουλα, καθώς και τολμηρούς αυτοδίδακτους ακροβάτες που χωρίς υπερβολή ρίσκαραν τη ζωή τους για να χαρίσουν ένα απολαυστικό και εντυπωσιακό θέαμα. Όμως δεν ήταν μονάχα θέμα εντυπωσιασμού. Οι άνθρωποι του τσίρκου δεν είχαν μόνιμη κατοικία. Μετακινούνταν διαρκώς, με πλήρη αβεβαιότητα για την επόμενη μέρα. Γι αυτό και όσο πιο θεαματική ήταν η παράσταση, τόσο πιο βέβαιη η προσέλευση του κόσμου. Ήταν θέμα επιβίωσης. Και σήμερα; Κάπως έτσι δεν συνεχίζεται η πραγματική ζωή; Παντού γύρω άγρ