A penny for my thoughts

Πόσα συναισθήματα συγκίνησης, χαράς και ικανοποίησης έκρυβε η σημερινή μέρα... Απέραντη περηφάνια και ευγνωμοσύνη. Τα λόγια είναι πολύ μικρά για να εκφράσω όλα αυτά τα υπέροχα συναισθήματα. Ένας αγώνας τεσσάρων χρόνων έφτασε σήμερα στο τέλος του. Μία δύσκολη διαδρομή με θυσίες, διάβασμα, ξενύχτια, εξεταστικές, βιβλία, σημειώσεις, τα σος, τις απουσίες και τις παρουσίες, ολοκληρώθηκε επιτυχώς... Και πιο επιτυχώς δεν γινόταν!!! Όταν το πρωί, μου ανακοινώθηκε ότι ως πρωτεύσασα στη βαθμολογία, θα απαγγείλω τον Όρκο στην τελετή καθομολόγησης, ένιωσα περηφάνια, συγκίνηση και... δικαίωση. Πριν από 5 χρόνια, ούτε που μπορούσα να φανταστώ αυτήν τη στιγμή.   Πήρα την μεγάλη απόφαση να δώσω κατατακτήριες εξετάσεις στη σχολή Αισθητικής και Κοσμητολογίας και να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα! Οι κόρες μου ήταν τότε 5 και 3 ετών!   Έδωσα κατατακτήριες εξετάσεις έχοντας 38,5 πυρετό και γαστρεντερίτιδα! Υπήρχαν στιγμές που απελπιζόμουν και έβλεπα ένα απέραντο, πανύψηλο

Προς όλους τους αγαπημένους, επιστολή. Αδελφοί, Τι μεγαλομανία, μεγαλοπονία, μεγαλοσύνη, μεγαλοφαγία μεγαλοαγάπη και όλα τα μεγάλα, τα αστραφτερά με τις παγέτες μας πιάνουν λίγα εικοσιτετράωρα πριν αλλάξει ο χρόνος; Αυτό που συμβαίνει είναι παρανοϊκό.  Τρέχουμε, ψωνίζουμε δώρα, ντυνόμαστε φανταχτερά, σκεφτόμαστε μόνο την εξωτερική μας εμφάνιση. Όσο πιο πολλή παγέτα, τόσο πιο μεγάλη χαρά.   Ανταλλάσουμε ευχές πολύ μεγάλης έγνοιας και αγάπης, διάρκειας μόλις... μερικών ωρών. Στο φινάλε αυτής της φρενίτιδας, η ανταλλαγή δώρων, η βασιλόπιτα, το φλουρί, τα δώρα και τα πυροτεχνήματα! Όλα εφήμερα, όλα στιγμιαία. Και μέσα στο βαθύ μαύρο του ουρανού, σκάει το πυροτέχνημα για την αλλαγή του έτους και για μερικά δευτερόλεπτα φωτίζεται ο ουρανός, λάμπει η φύση. Σκάνε χίλια μικρά φωτάκια που σιγά σιγά χάνονται. Χωρίς να αφήσουν ίχνος, χωρίς σημάδι, χωρίς αποτύπωμα. Αυτή η υπερβολή, η φρενήρης προετοιμασία, οι παγέτες, η δήθεν γκλαμουριά και η μεγαλοκαλοσύνη δεν είναι τίποτε άλλο

Ημέρα γυναίκας Λένε ότι πίσω από κάθε "μεγάλο" άντρα, κρύβεται μια δυναμική γυναίκα. Κανείς δε διαφωνεί με το γεγονός ότι, κάθε γυναίκα κρύβει μέσα της, ένα κόσμο γεμάτο μυστήριο. Περίπλοκο, παράξενο, ακαταλαβίστικο. Ταυτόχρονα, έχει τη δύναμη να καταφέρει τα πάντα. Μπορεί να έχει χίλια πρόσωπα μέσα στην ίδια μέρα, να έχει χίλιες διαφορετικές πλευρές και αυτό δεν είναι υπερβολή. Είμαι γυναίκα. Μην παρεξηγηθούμε. Τα πράγματα τα βλέπω και τα καταγράφω από τη δική μου πλευρά. Οπότε, άντρες, βγάλτε τις ασπίδες σας! Επίκειται σύγκρουση. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε τη δύναμη να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο. Με την επιρροή, με το ένστικτο, με τα συναισθήματα, με τις αλήθειες, με την έμπνευση που σκορπάμε. Η γυναίκα, σαγηνεύει, μαγεύει, ανοίγει το δρόμο. Όμως την ίδια στιγμή φέρνουμε τα πάνω κάτω. Δεν υπάρχει άλλο πλάσμα στη φύση που να μπορεί να το κάνει αυτό. Από τη μια ηγέτης, πρωτοπόρος, εμπνευστής, ίνδαλμα και πρότυπο και την άλλη στιγμή, σαρωτ

Ραφαήλ, Σοφία, Τηλέμαχος, Υπατία, Χιόνη, τώρα η Ωκεανίς.. Κακοκαιρίες με ονόματα τρανταχτά, ηχηρά, όπως και ό,τι αφήνουν πίσω τους. Πλήττουν άλλοτε περισσότερο άλλοτε λιγότερο, τις περιοχές απ' όπου περνούν, αφήνοντας σημάδια. Συνήθως κρατάει δύο μέρες, μπορεί και τρεις, αλλά μετά, τα έντονα φαινόμενα υποχωρούν. Ύστερα, η κακοκαιρία τελειώνει και έρχεται η ηλιοφάνεια. Νηνεμία. Αλλαγή σκηνικού. Κι όπως στο παραμύθι του Αισώπου, ο βοσκός βγάζει δειλά αλλά πρόθυμα την κάπα του και το στοίχημα το κερδίζει ο ήλιος, έτσι ακριβώς όλα επανέρχονται στους φυσιολογικούς και πρωτύτερους ρυθμούς.     Κάπως έτσι όμως, δεν είναι τα πράγματα και στην πραγματική ζωή; Στην καθημερινότητα; Στη δουλειά, στις σχέσεις; Μια σαρωτική "κακοκαιρία", μια "Ωκεανίδα" σε ατομικό επίπεδο, μας αναστατώνει, μας επιβάλλει να κλειστούμε στον εαυτό μας, μας αποδυναμώνει. Στερεί την ώθηση για να προχωρήσουμε. Μια δύστροπη συμπεριφορά συναδέλφου, ζήλ ια, περιέργεια, κακία, οι μικ

Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα απέμειναν. Λίγες μέρες πριν τη μεγάλη αλλαγή του χρόνου. Ουφ, δεν ξέρω από που να αρχίσω, έτσι όπως είμαι σήμερα. Νόμιζα πως τίποτα δε θα με πτοήσει, αλλά μια φιλανθρωπική χριστουγεννιάτικη συναυλία   κατάφερε να με κάνει χίλια κομμάτια. Άνθρωποι μελαγχολικοί, σκυφτοί, με το βλέμμα καρφωμένο στο πάτωμα. Άνθρωποι όλων των ηλικιών που φαίνονταν να κάθονται ήσυχοι και ήρεμοι, περιμένοντας να δουν το πρόγραμμα   που τους ετοιμάσαμε. Μια χριστουγεννιάτικη συναυλία με τη χορωδία του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Σε ένα παλιό νεοκλασικό, οι πιο "ευάλωτοι" της κοινωνίας, βρίσκουν στέγη, ένα πιάτο φαΐ, βρίσκουν παρέα, ενδιαφέροντα, βρίσκουν νόημα ύπαρξης. Μακριά από τις οικογένειες τους, μακριά από τους αγαπημένους τους, κι όμως έχουν ανθρώπους που τους φροντίζουν και τους νοιάζονται. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση πως μόλις φτάσαμε στο οικοτροφείο, 2-3 ασθενείς, βρίσκονταν στην είσοδο όρθιοι και μας καλωσόριζαν! Χαμογελούσαν, έδινα

Γράφει η Μαρία Χατζημαρκάκη, Δεν πρόκειται να ταχθώ φεμινιστικά στα κεκτημένα δικαιώματα των γυναικών και δεν πρόκειται να προβληματιστώ εάν η ισότητα είναι επίπλαστη ή ρεαλιστική μέσα σε αυτό το υπερσουρεαλιστικό σκηνικό της αληθινής καθημερινότητας. Άλλα πράγματα είναι αυτά που με προβληματίζουν. Η γυναίκα του σήμερα. Η νεαρή γυναίκα που ξεκινάει τη ζωή της. Η μάνα. Η γυναίκα που βλέπει τη ζωή να περνά γοργά και οι αλλαγές στο σώμα και στο πρόσωπο, την αγχώνουν. Η μεγαλύτερη γυναίκα που, έχοντας τη σοφία τόσων χρόνων, μπορεί να είναι ήρεμη, μπορεί να κρίνει, να φιλοσοφήσει, να μετανιώσει και να ελπίσει σε κάτι καλύτερο για τα εγγόνια ή δισέγγονά της, για το μέλλον του τόπου. Μα περισσότερο απ΄ όλα με απασχολεί η γυναίκα που αγωνίζεται. Η οικονομική κρίση δε θα μπορούσε να μην επηρεάσει το γυναικείο φύλο. Η γυναίκα του σήμερα, εργάζεται, έχει οικογένεια, φροντίζει σπιτικό, μεγαλώνει παιδιά και διαχειρίζεται ταυτόχρονα δεκάδες υποχρεώσεις, δουλειές και ευθύνες.