A penny for my thoughts

Γράφει η Μαρία Χατζημαρκάκη, Δεν πρόκειται να ταχθώ φεμινιστικά στα κεκτημένα δικαιώματα των γυναικών και δεν πρόκειται να προβληματιστώ εάν η ισότητα είναι επίπλαστη ή ρεαλιστική μέσα σε αυτό το υπερσουρεαλιστικό σκηνικό της αληθινής καθημερινότητας. Άλλα πράγματα είναι αυτά που με προβληματίζουν. Η γυναίκα του σήμερα. Η νεαρή γυναίκα που ξεκινάει τη ζωή της. Η μάνα. Η γυναίκα που βλέπει τη ζωή να περνά γοργά και οι αλλαγές στο σώμα και στο πρόσωπο, την αγχώνουν. Η μεγαλύτερη γυναίκα που, έχοντας τη σοφία τόσων χρόνων, μπορεί να είναι ήρεμη, μπορεί να κρίνει, να φιλοσοφήσει, να μετανιώσει και να ελπίσει σε κάτι καλύτερο για τα εγγόνια ή δισέγγονά της, για το μέλλον του τόπου. Μα περισσότερο απ΄ όλα με απασχολεί η γυναίκα που αγωνίζεται. Η οικονομική κρίση δε θα μπορούσε να μην επηρεάσει το γυναικείο φύλο. Η γυναίκα του σήμερα, εργάζεται, έχει οικογένεια, φροντίζει σπιτικό, μεγαλώνει παιδιά και διαχειρίζεται ταυτόχρονα δεκάδες υποχρεώσεις, δουλειές και ευθύνες.

Συνήθως είμαι αισιόδοξη για τους ανθρώπους και τις καταστάσεις που βιώνω. Όμως τον τελευταίο καιρό, όπου βρεθώ και όπου σταθώ, για λιγότερο ή περισσότερο χρόνο, αντικρίζω ανθρώπους σκυφτούς με το βλέμμα καρφωμένο σε μια οθόνη κινητού, με ώμους κρεμασμένους, με δύο χέρια που πληκτρολογούν ασταμάτητα πάνω σε αυτήν την οθόνη και ενίοτε, έτσι σκυμμένοι, ρίχνουν και κανένα χαμογελάκι! Το κινητό (εκείνο που έχει φυσιολογικές διαστάσεις και χωράει στην τσέπη) έχει γίνει η προέκταση του χεριού. Οι περισσότεροι είναι δε, τόσο εξοικειωμένοι που κρατούν και γράφουν με το ένα χέρι! Για να είμαι ειλικρινής θα εντυπωσιαστώ μόλις αντικρίσω κάποιον που να εφαρμόζει τυφλό σύστημα στο κινητό. Και πιθανότατα αυτό, θα με εκπλήξει ευχάριστα γιατί θα μπορώ να δω πρόσωπο. Θα δω τα μάτια, έκφραση, μύτη, στόμα, ενδεχομένως να δω και χαμόγελο ή έστω ένα μειδίασμα. Θα μπορέσω να δω πώς αντιδρά στα ερεθίσματα του περιβάλλοντα χώρου. Αν επικοινωνεί δηλαδή, ή όχι!!!!!!! Πώς έχουμε γίνει έτσι; Όλη