Ωκεανίδες

Ραφαήλ, Σοφία, Τηλέμαχος, Υπατία, Χιόνη, τώρα η Ωκεανίς..

Κακοκαιρίες με ονόματα τρανταχτά, ηχηρά, όπως και ό,τι αφήνουν πίσω τους.

Πλήττουν άλλοτε περισσότερο άλλοτε λιγότερο, τις περιοχές απ' όπου περνούν, αφήνοντας σημάδια. Συνήθως κρατάει δύο μέρες, μπορεί και τρεις, αλλά μετά, τα έντονα φαινόμενα υποχωρούν.

Ύστερα, η κακοκαιρία τελειώνει και έρχεται η ηλιοφάνεια. Νηνεμία. Αλλαγή σκηνικού. Κι όπως στο παραμύθι του Αισώπου, ο βοσκός βγάζει δειλά αλλά πρόθυμα την κάπα του και το στοίχημα το κερδίζει ο ήλιος, έτσι ακριβώς όλα επανέρχονται στους φυσιολογικούς και πρωτύτερους ρυθμούς.   

Κάπως έτσι όμως, δεν είναι τα πράγματα και στην πραγματική ζωή; Στην καθημερινότητα; Στη δουλειά, στις σχέσεις;

Μια σαρωτική "κακοκαιρία", μια "Ωκεανίδα" σε ατομικό επίπεδο, μας αναστατώνει, μας επιβάλλει να κλειστούμε στον εαυτό μας, μας αποδυναμώνει. Στερεί την ώθηση για να προχωρήσουμε. Μια δύστροπη συμπεριφορά συναδέλφου, ζήλ

ια, περιέργεια, κακία, οι μικρότητες, η αγένεια, προσωπικό όφελος, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μικρές αλλά ψυχικά σαρωτικές "Ωκεανίδες".

Ωστόσο ένα πράγμα είναι σίγουρο. Ακόμα και αυτές οι "κακοκαιρίες" θα περάσουν. Μπορεί  να μην κρατάνε δύο ή τρεις ημερολογιακές ημέρες, πιθανότατα κρατάνε πολύ περισσότερο. Όμως με τη δική μας ευγενική και υποδειγματική στάση οι "Ωκεανίδες" θα αποδυναμωθούν. Φυσικά δεν υπάρχει μαγικό ραβδί! Υπάρχει μόνο θέληση και απόφαση. Τα φαινόμενα μπορούν να περιοριστούν, θωρακίζοντας τους εαυτούς μας από οποιαδήποτε αρνητική συμπεριφορά. Και δυστυχώς τη θωράκιση τη χτίζει ο καθένας μόνος του, άλλος γρηγορότερα, άλλος πιο αργά.

 Έτσι και με την Ωκεανίδα. Ας την αφήσουμε να περάσει, να σαρώσει. Μετά, εκείνη θα φύγει, θα χαθεί. Και πιθανότητα δε θα ξανάρθει. Εμείς όμως θα ξανασηκωθούμε. Θα βγούμε έξω. Θα κοιτάξουμε τον ήλιο και θα ξεκινήσουμε πάλι από την αρχή.

Πώς όμως να θωρακιστείς από συμπεριφορές που πληγώνουν, ανθρώπους βαμπίρ και καταστάσεις που σε κάνουν να χάνεις τον έλεγχο;

Ίσως βλέποντας τα πράγματα, με τα μάτια του Άλλου;! Πόσο εύκολα θα ήταν όλα, αν προσπαθούσαμε να δούμε τις καταστάσεις, όχι μόνο απ΄ τη δική μας πλευρά, αλλά και από την πλευρά του Άλλου. Να δούμε την καθημερινότητα με τα μάτια του. Ο καθένας έχει τα ζόρια του, τις "Ωκεανίδες" του. Και όταν δούμε τα πράγματα και με τα μάτια του άλλου, αποφασίζουμε!

Συγχωρούμε; Αδιαφορούμε;  Προχωράμε; Σε αυτό το σταυροδρόμι, μια ηλιόλουστη μέρα,  ας διαλέξει ο καθένας τον δικό του δρόμο...

Μαρία Α. Χατζημαρκάκη

Πολιτικός Μηχανικός, Msc

Αισθητικός - Κοσμητολόγος