Φόβος, προσοχή και μια ευχή για σένα

Είναι πολλές οι φορές που έχω βρεθεί σε αυτήν τη θέση. Πλημμυρισμένη από χιλιάδες συναισθήματα, σχεδόν πνιγμένη από αυτά, κάθομαι στον υπολογιστή μου προσπαθώντας να βάλω σε τάξη σκέψεις, επιθυμίες, όνειρα, ευχές... Και είναι άλλες τόσες οι αμέτρητες φορές που δε βγαίνει λέξη από τα μέσα μου και οι λέξεις εμφανίζονται ξεκάρφωτες στην οθόνη σαν κινούμενα σχέδια χωρίς λόγια.

Η κούραση είναι μεγάλη, ο φόβος ανείπωτος, η ελπίδα κάπου κρυμμένη, οι σκέψεις αφορούν μονάχα την επόμενη μέρα.  Κι άλλες φορές, ξεχνώντας όσα συμβαίνουν, κάνω σχέδια και πλάνα για το μακρινό μέλλον.

Τι είναι κι αυτό που ζούμε; Αν κάποιος, μερικά χρόνια πριν, μας περιέγραφε αυτό που ζούμε σήμερα, θα λέγε σίγουρα ότι πρόκειται για ταινία του Στήβεν Σπίλμπεργκ ή κάποιο αντίστοιχο σενάριο επιστημονικής φαντασίας επιπέδου "Contagion" και βάλε!

Και εμείς; Ζούμε στ' αλήθεια; Ή πρωταγωνιστούμε σε μια ταινία χωρίς σενάριο, με αβέβαιο τέλος; Δεν ξέρω. Έμενα πάντως μου μοιάζει με κανονικότατο σενάριο επιστημονικής φαντασίας! Φοράμε μάσκα παντού, δεν αγκαλιαζόμαστε, δε χαμογελάμε. Μένουμε μακριά από αγαπημένους φίλους και γνωστούς. Φοβόμαστε. Μετράμε κρούσματα. Σφίγγεται η ψυχή. Και έρχεται πάλι αυτός ο φόβος.

Πόσο μου λείπει η αγκαλιά! Αυτή η αγκαλιά που ζουλάς τον άλλο και νομίζεις ότι χάνεσαι μέσα σε αυτήν!

Πόσο μου λείπει το χαμόγελο! Αυτό το χαμόγελο το πλατύ, το αληθινό, το ζωντανό, το κεφάτο.

Και στη θέση αυτού, μια μάσκα. Μια ζωγραφιά, κάτι το στατικό, το ακούνητο, το αδιάφορο, το ίδιο.

Και μέσα σε όλα αυτά ψάχνω κι εγώ τον δικό μου εαυτό. Το δικό μου χαμόγελο. Προσπαθώ να στο δείξω, αλλά δεν το βλέπεις. Δεν είναι δυνατόν να το δεις. Κι όταν σε κοιτώ, δεν ξέρω αν χαμογελάς. Αφού δε βλέπω το χαμόγελο σου, αυτό που σε κάνει να αστράφτεις και να αστράφτει ο κόσμος. Είμαστε απέναντι κρατώντας απόσταση. Δε γίνεται χωρίς απόσταση και χωρίς μάσκα! Πρέπει να μείνουμε ασφαλείς!

Σε νιώθω, ξέρεις. Και ξέρω πως με νιώθεις κι εσύ. Είμαι κι εγώ στην ίδια θέση. Αισθάνομαι ακριβώς ό,τι κι εσύ. Είμαστε ίδιοι. Είμαστε οι ίδιοι μικροί θεατές σε ένα έργο που το τέλος δεν το ξέρει κανείς.  Πονάω και φοβάμαι και νιώθω ακριβώς το ίδιο. Και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προσέχω. Να φοβάμαι και να προσέχω. Για σένα και για μένα. Για να είμαστε και οι δυο γεροί. Και μια μέρα με ήλιο και φόντο τη θάλασσα να αγκαλιαστούμε πάλι. Χωρίς μάσκες, χωρίς αποστάσεις, ελεύθεροι, χωρίς φόβο.

Αυτό είναι το όνειρό μου.

Και ξέρω πως είναι και το δικό σου όνειρο. Γι αυτό θα παλέψουμε χωρίς φόβο, τηρώντας όλα τα μέτρα που πρέπει για να μείνουμε υγιείς και μια μέρα να αγκαλιαστούμε ξανά. Σφιχτά. Μέχρι να νιώσω το χτύπο της καρδιάς σου και να ανασαίνουμε στον ίδιο ρυθμό. Μέχρι να σου σφίξω το χέρι και να χαμογελάσουμε πλατιά. Μέχρι να βγούμε αλώβητοι και νικητές από όλο αυτό.

Μέχρι τότε, θα προσέχω για να είσαι εσύ καλά.

 

Μαρία Ανδ. Χατζημαρκάκη

Πολιτικός Μηχανικός ΕΜΠ, MSc

Αισθητικός-Κοσμητολόγος ΠΑΔΑ