Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η γυναίκα της κρίσης


Γράφει η Μαρία Χατζημαρκάκη,




Δεν πρόκειται να ταχθώ φεμινιστικά στα κεκτημένα δικαιώματα των γυναικών και δεν πρόκειται να προβληματιστώ εάν η ισότητα είναι επίπλαστη ή ρεαλιστική μέσα σε αυτό το υπερσουρεαλιστικό σκηνικό της αληθινής καθημερινότητας.

Άλλα πράγματα είναι αυτά που με προβληματίζουν.
Η γυναίκα του σήμερα. Η νεαρή γυναίκα που ξεκινάει τη ζωή της. Η μάνα. Η γυναίκα που βλέπει τη ζωή να περνά γοργά και οι αλλαγές στο σώμα και στο πρόσωπο, την αγχώνουν. Η μεγαλύτερη γυναίκα που, έχοντας τη σοφία τόσων χρόνων, μπορεί να είναι ήρεμη, μπορεί να κρίνει, να φιλοσοφήσει, να μετανιώσει και να ελπίσει σε κάτι καλύτερο για τα εγγόνια ή δισέγγονά της, για το μέλλον του τόπου.
Μα περισσότερο απ΄ όλα με απασχολεί η γυναίκα που αγωνίζεται.

Η οικονομική κρίση δε θα μπορούσε να μην επηρεάσει το γυναικείο φύλο. Η γυναίκα του σήμερα, εργάζεται, έχει οικογένεια, φροντίζει σπιτικό, μεγαλώνει παιδιά και διαχειρίζεται ταυτόχρονα δεκάδες υποχρεώσεις, δουλειές και ευθύνες.
Με αφορμή την κρίση, η γυναίκα έχει κυριολεκτικά μεταμορφωθεί. Έχει ξεσηκωθεί. Έχει βγει από το σπίτι, έχει κατακτήσει τομείς απόρθητους και έχει δείξει άριστη ευελιξία και προσαρμοστικότητα στις σύγχρονες απαιτήσεις.
Η γυναίκα σκέφτεται ταυτόχρονα πολλά πράγματα τα οποία μπορεί και διεκπεραιώνει. Αυτό της δίνει συγκριτικό πλεονέκτημα, ώθηση και κίνητρο να εμπλακεί πολύ περισσότερο σε όσα καθήκοντα αναλαμβάνει. Η επιμονή, οι ευθύνες, οι υποχρεώσεις την ωριμάζουν πολύ γρήγορα και έτσι σε σύντομο χρονικό διάστημα βρίσκει τη μαγική φόρμουλα και όλα λειτουργούν "ρολόι": εργασία, σπιτικό, οικογένεια, παιδιά, κοινωνικές υποχρεώσεις, και..., και.....

Η γυναίκα της κρίσης προσέχει την εμφάνισή της και χαμογελά. Δεν το βάζει κάτω. Η γυναίκα αυτή είναι δυνατή και πετυχαίνει σε ό,τι καταπιάνεται. Η κρίση έχει δημιουργήσει ευκαιρίες να γνωρίσει τα όρια της. Να διαπιστώσει πόσο δυνατή είναι. Όπως παλιότερα, σε άλλες, πιο δύσκολες εποχές, η ήσυχη, αθόρυβη, αγέρωχη γυναίκα ήταν ο φωτεινός στυλοβάτης της κοινωνίας, έτσι και σήμερα, η δυναμική και εκκωφαντική με την προσωπικότητα και το χαρακτήρα της γυναίκα, είναι το σημείο αναφοράς της δικής μας εποχής. Είναι παντού, δημιουργεί, εξελίσσεται, δίνει άλλο αέρα και πνοή στις υποθέσεις που χειρίζεται, παραμένοντας αληθινή γυναίκα.
Κι αν λοξοδρομήσει, στην εποχή της κρίσης, έχει οδηγό την οικογένεια, τα παιδιά, την ανάγκη της διατήρησης της ισορροπίας, να της θυμίσουν πως πρέπει να είναι ένας βράχος ακλόνητος για να δώσει δύναμη σε όλους.
Η γυναίκα θα είναι εκείνη που θα παρηγορήσει το παιδί που κλαίει, η γυναίκα θα κρατήσει το χέρι του άντρα που αγαπά, η γυναίκα θα δώσει το παράδειγμα για τις αξίες της ζωής.

Η γυναίκα κρύβει μια μαγική δύναμη, και όσοι δεν το έχουν καταλάβει, καλά θα κάνουν να προσέξουν πολύ.
Η γυναίκα μπορεί στα χέρια της να κρατήσει τον κόσμο όλο, και τότε ή θα στον χαρίσει, ή θα σου τον στερήσει. Είναι στο χέρι σου να επιλέξεις τη συνέχεια...
Χρόνια Πολλά και Αληθινά!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Υπερβολή, πιτζάμες και Καλή Χρονιά

Προς όλους τους αγαπημένους, επιστολή. Αδελφοί, Τι μεγαλομανία, μεγαλοπονία, μεγαλοσύνη, μεγαλοφαγία μεγαλοαγάπη και όλα τα μεγάλα, τα αστραφτερά με τις παγέτες μας πιάνουν λίγα εικοσιτετράωρα πριν αλλάξει ο χρόνος; Αυτό που συμβαίνει είναι παρανοϊκό.  Τρέχουμε, ψωνίζουμε δώρα, ντυνόμαστε φανταχτερά, σκεφτόμαστε μόνο την εξωτερική μας εμφάνιση. Όσο πιο πολλή παγέτα, τόσο πιο μεγάλη χαρά.   Ανταλλάσουμε ευχές πολύ μεγάλης έγνοιας και αγάπης, διάρκειας μόλις... μερικών ωρών. Στο φινάλε αυτής της φρενίτιδας, η ανταλλαγή δώρων, η βασιλόπιτα, το φλουρί, τα δώρα και τα πυροτεχνήματα! Όλα εφήμερα, όλα στιγμιαία. Και μέσα στο βαθύ μαύρο του ουρανού, σκάει το πυροτέχνημα για την αλλαγή του έτους και για μερικά δευτερόλεπτα φωτίζεται ο ουρανός, λάμπει η φύση. Σκάνε χίλια μικρά φωτάκια που σιγά σιγά χάνονται. Χωρίς να αφήσουν ίχνος, χωρίς σημάδι, χωρίς αποτύπωμα. Αυτή η υπερβολή, η φρενήρης προετοιμασία, οι παγέτες, η δήθεν γκλαμουριά και η μεγαλοκαλοσύνη δεν είναι τίποτε άλλο

Φόβος, προσοχή και μια ευχή για σένα

Είναι πολλές οι φορές που έχω βρεθεί σε αυτήν τη θέση. Πλημμυρισμένη από χιλιάδες συναισθήματα, σχεδόν πνιγμένη από αυτά, κάθομαι στον υπολογιστή μου προσπαθώντας να βάλω σε τάξη σκέψεις, επιθυμίες, όνειρα, ευχές... Και είναι άλλες τόσες οι αμέτρητες φορές που δε βγαίνει λέξη από τα μέσα μου και οι λέξεις εμφανίζονται ξεκάρφωτες στην οθόνη σαν κινούμενα σχέδια χωρίς λόγια. Η κούραση είναι μεγάλη, ο φόβος ανείπωτος, η ελπίδα κάπου κρυμμένη, οι σκέψεις αφορούν μονάχα την επόμενη μέρα.   Κι άλλες φορές, ξεχνώντας όσα συμβαίνουν, κάνω σχέδια και πλάνα για το μακρινό μέλλον. Τι είναι κι αυτό που ζούμε; Αν κάποιος, μερικά χρόνια πριν, μας περιέγραφε αυτό που ζούμε σήμερα, θα λέγε σίγουρα ότι πρόκειται για ταινία του Στήβεν Σπίλμπεργκ ή κάποιο αντίστοιχο σενάριο επιστημονικής φαντασίας επιπέδου " Contagion " και βάλε! Και εμείς; Ζούμε στ' αλήθεια; Ή πρωταγωνιστούμε σε μια ταινία χωρίς σενάριο, με αβέβαιο τέλος; Δεν ξέρω. Έμενα πάντως μου μοιάζει με κανονικότατο σενάριο ε

Ad astra per aspera

Πόσα συναισθήματα συγκίνησης, χαράς και ικανοποίησης έκρυβε η σημερινή μέρα... Απέραντη περηφάνια και ευγνωμοσύνη. Τα λόγια είναι πολύ μικρά για να εκφράσω όλα αυτά τα υπέροχα συναισθήματα. Ένας αγώνας τεσσάρων χρόνων έφτασε σήμερα στο τέλος του. Μία δύσκολη διαδρομή με θυσίες, διάβασμα, ξενύχτια, εξεταστικές, βιβλία, σημειώσεις, τα σος, τις απουσίες και τις παρουσίες, ολοκληρώθηκε επιτυχώς... Και πιο επιτυχώς δεν γινόταν!!! Όταν το πρωί, μου ανακοινώθηκε ότι ως πρωτεύσασα στη βαθμολογία, θα απαγγείλω τον Όρκο στην τελετή καθομολόγησης, ένιωσα περηφάνια, συγκίνηση και... δικαίωση. Πριν από 5 χρόνια, ούτε που μπορούσα να φανταστώ αυτήν τη στιγμή.   Πήρα την μεγάλη απόφαση να δώσω κατατακτήριες εξετάσεις στη σχολή Αισθητικής και Κοσμητολογίας και να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα! Οι κόρες μου ήταν τότε 5 και 3 ετών!   Έδωσα κατατακτήριες εξετάσεις έχοντας 38,5 πυρετό και γαστρεντερίτιδα! Υπήρχαν στιγμές που απελπιζόμουν και έβλεπα ένα απέραντο, πανύψηλο