Το κλειδί

Συνήθως είμαι αισιόδοξη για τους ανθρώπους και τις καταστάσεις που βιώνω. Όμως τον τελευταίο καιρό, όπου βρεθώ και όπου σταθώ, για λιγότερο ή περισσότερο χρόνο, αντικρίζω ανθρώπους σκυφτούς με το βλέμμα καρφωμένο σε μια οθόνη κινητού, με ώμους κρεμασμένους, με δύο χέρια που πληκτρολογούν ασταμάτητα πάνω σε αυτήν την οθόνη και ενίοτε, έτσι σκυμμένοι, ρίχνουν και κανένα χαμογελάκι!

Το κινητό (εκείνο που έχει φυσιολογικές διαστάσεις και χωράει στην τσέπη) έχει γίνει η προέκταση του χεριού. Οι περισσότεροι είναι δε, τόσο εξοικειωμένοι που κρατούν και γράφουν με το ένα χέρι!

Για να είμαι ειλικρινής θα εντυπωσιαστώ μόλις αντικρίσω κάποιον που να εφαρμόζει τυφλό σύστημα στο κινητό. Και πιθανότατα αυτό, θα με εκπλήξει ευχάριστα γιατί θα μπορώ να δω πρόσωπο. Θα δω τα μάτια, έκφραση, μύτη, στόμα, ενδεχομένως να δω και χαμόγελο ή έστω ένα μειδίασμα. Θα μπορέσω να δω πώς αντιδρά στα ερεθίσματα του περιβάλλοντα χώρου. Αν επικοινωνεί δηλαδή, ή όχι!!!!!!!

Πώς έχουμε γίνει έτσι;

Όλη μας η ζωή να βρίσκεται συμπυκνωμένη σε μια τόση δα συσκευή, σε μια οθόνη και η μόνη μας έγνοια να είναι το wi-fi, η πρόσβαση στο internet και η μπαταρία του κινητού. Αλλοίμονο σε αυτόν που θα ξεμείνει απ΄ αυτά. Η ζωή, η "ύπαρξη" έχει καταρρακωθεί, έχει κατακερματιστεί, έχει αφανιστεί. Και όχι τίποτα άλλο, όλοι κλικι - κλικι, κλίκι - κλίκι, επικοινωνούν μέσω Facebook, Messenger, Viber, Instagram, LinkedIn. Αντε να ζήσεις έτσι!

Όλοι είναι παντού, με ένα κινητό στο χερί! Σε καφετέριες, σε σχολεία, σε πανεπιστήμια, σε εστιατόρια, σε μπαρ, στη στάση του τρόλλευ, στο γυμναστήριο... Ναι, ναι! Και στο γυμναστήριο την ώρα των κοιλιακών! Τι άλλο θα δούμε...

Και να το καταλάβω το γεγονός ότι πρέπει, εκείνη την ώρα "ντε και καλά", να στείλεις το άτιμο το μήνυμα γιατί καίγεται ο κόσμος. Μετά, γιατί ξανακυλάς κλίκι-κλίκι τσεκάροντας το status σου σε όλα τα social media; Και μιας και δεν έχεις λάβει απάντηση στο πρώτο μήνυμα που έστειλες πριν από λίγο, στέλνεις και ένα δεύτερο. Και κάνεις και μια αναπάντητη, για να το δει πιο γρήγορα. Γιατί προς Θεού! Μέχρι μια αναπάντητη φτάνει η επικοινωνία μας.

Όχι τηλεφώνημα. Το τηλεφώνημα και το ραντεβού, ήταν τα παλιά τα χρόνια. Τώρα που είμαστε πρωτοποριακοί και μοντέρνοι έχουμε το messenger και το viber, τα μηνύματα και τα αυτοκόλλητα για όλες τις καταστάσεις.

- Και πώς φλερτάρεις;

- Στέλνοντας καρδούλες και αυτοκόλλητα!

- Πώς να νιώσεις ότι ο φίλος σου κατανοεί-συμμερίζεται τον πόνο ή τη χαρά σου;

- Με λυπημένες και χαρούμενες φατσούλες!

Και... πόση αληθινή αγάπη να στείλεις έτσι; Πόσες καρδούλες; Πόσα αυτοκόλλητα με φιλιά, και λουλούδια, να στείλεις;

Αφού τα μάτια, δεν τα βλέπεις. Την έκφραση του προσώπου, δεν την θυμάσαι. Εκείνο το όμορφο χαμόγελο, έχει ξεθωριάσει από τη μνήμη. Η φωνή δεν έχει πια ένταση. Τα μηνύματα ερμηνεύονται σύμφωνα με τις στιγμιαίες διαθέσεις του παραληπτη. Πόσο εύκολα μπορείς να παρεξηγηθείς. Και πόσο εύκολα να αλλάξουν τα συναισθήματα!

Γιατί είμαστε με ένα κινητό στο χέρι όλη μέρα και όλη νύχτα, στέλνοντας μηνύματα και κάνοντας αναπάντητες; Τι μας έχει συμβεί και το βλέμμα μας είναι καρφωμένο σε μια οθόνη και μόνο μέσα από αυτήν την ηλεκτρονική συσκευή νιώθουμε να πιστοποιείται η ύπαρξή μας;

Περπατάμε σκυφτοί κοιτάζοντας την οθόνη του κινητού, ανασηκώνουμε ελάχιστα το βλέμμα μην πέσουμε σε καμιά κολώνα ή πάνω σε κανέναν άνθρωπο. Δεν κοιτάζουμε δεξιά, αριστερά. Δεν κοιτάζουμε τίποτα και κανέναν. Λες και είμαστε προγραμματισμένοι με κάποιο ειδικό λογισμικό, να μπορούμε να επικοινωνούμε μονάχα μέσα από οθόνες.

Εχουμε αποκοπεί από την καθημερινότητα, από τη γειτονιά, από τη φύση, από τα πεζοδρόμια που περπατάμε, από τους φίλους, από τους ανθρώπους. Είναι πιο εύκολο να σε έχω απέναντι μου και να σου στέλνω μηνύματα από το να σου μιλάω.

Είναι λυπηρό.

Ξέρεις, εγώ δεν ξέρω πως να σου μιλάω.

Μου είναι πιο εύκολο το να σου στείλω ένα μήνυμα. Ίσως είναι πιο ασφαλές και για να είμαι ειλικρινής... με βολεύει. Ναι, με βολεύει. Κρύβομαι πίσω από μια οθόνη και σου φανερώνω μόνο αυτα που θέλω εγώ να μάθεις. Στα περιγράφω με τον τρόπο που θέλω εγώ να τα φανταστείς. Δε θέλω να ξέρεις κάτι παραπάνω. Θα νιώσω άβολα. Θέλω να έχω τον έλεγχο κάθε συζήτησης. Θέλω να φανταζεσαι τον μικρόκοσμο μου, έτσι όπως θέλω έγω. Αυτό με βολεύει. Με κάνει να νιώθω ασφάλεια, σου λέω. Μέχρι εκεί. Μην έρχεσαι κοντά. Μη ρωτάς. Δε θέλω να σου πω κάτι παραπάνω. Φοβάμαι να αφεθώ. Σε προειδοποιώ, αν πλησιάσεις, αν με αγγίξεις, θα τρομάξω και θα φυγω.

Γιατί επικοινωνούμε μόνο μέσα από το κινητό;

Οι μεγάλες κουβέντες λέγονται τόσο εύκολα μέσα από το κινητό. Αυτός ο ήχος του εισερχόμενου μηνύματος κάνει την καρδιά να φτερουγίζει. Τρέχω να πιάσω πάλι το κινητό μου, που άφησα στην άκρη για λίγο. “Πόσο ταιριάζουμε, και εγώ τώρα μόλις σε σκεφτόμουν. Σε σκεφτόμουν και σε θυμόμουν. Αλήθεια!”

- Αλήθεια;

Για να είμαι ειλικρινής, δε σε θυμάμαι και πολύ καλά.

Εσύ; Με θυμάσαι; Τα δάχτυλά μου, που πληκτρολογούν αυτό το μήνυμα τα θυμάσαι;

Το άρωμα μου, το θυμάσαι; Από το κινητό δεν μπορείς να μυρίσεις.

Τις αμέτρητες εκφράσεις των ματιών μου, τις θυμάσαι;

Από το κινητό βλέπεις μόνο εκείνη την ακούνητη φωτογραφία προφίλ μου.

Πρόσεξες ποτέ πώς αντιδρώ; Τι μου αρέσει; Τι δεν μου αρέσει;

Ποιο είναι το αγαπημένο μου χρώμα, ή πώς πίνω τον καφέ μου... την άνοιξη;

Μην ανησυχείς, δεν περιμένω απάντηση. Δε θυμάσαι! Ούτε και εγώ θυμάμαι. Ίσως και να μην έχουμε γνωριστεί ποτέ. Ξέρω τη ζωή σου μέσα από τα αμέτρητα μηνύματα που μου στέλνεις, μέσα από καταστάσεις που μου περιγράφεις και απλά εγώ απλά μαζί με τον σκηνοθέτη της φαντασίας μου, τα κάνουμε έργο, παράσταση! Είναι τόσο ευρηματικός αυτός ο σκηνοθέτης μου. Σκηνοθετεί τις καλύτερες ταινίες, πάντα κομμένες και ραμμένες στα μέτρα μου.

Όμως υπάρχουν κενά. Οι χαρακτήρες των πρωταγωνιστών είναι λίγο ρηχοί. Δεν έχουμε στοιχεία. Συνειδητοποιώ πως δεν ξέρω τίποτα για σένα.

Δε μου αρκεί να ζω τη ζωή που φαντάζεται ο σκηνοθέτης του μυαλού μου με το σενάριο που γράφει άλλος. Θέλω να ζω την κάθε στιγμή, με αληθινούς ανθρώπους που είναι δίπλα μου όταν τους χρειάζομαι, που μπορώ να τους κρατήσω το χέρι και που μπορώ να διακρίνω στα μάτια τους μια αλήθεια.

Έχουμε γεμίσει με ψυχολογικά προβλήματα, κατάθλιψη και κλεινόμαστε στον εαυτό μας όλο και πιο πολύ. Είμαστε βαθύτατα αποκομμένοι από την αλήθεια της ψυχής, από τα πραγματικά “θέλω” μας. Ζούμε μονάχα μέσα από μια οθόνη. Μέσα από αυτήν ελπίζουμε, περιμένουμε, ερωτευόμαστε, αγαπάμε, θυμώνουμε. Μόνο μέσα από οθόνη. Μια κλειδαρότρυπα. Η μαγεία της ζωής όμως, δεν κρύβεται στην κλειδαρότρυπα. Η μαγεία είναι να καταφέρεις να ανοίξεις την πόρτα. 

Έχω το κλειδί,  μίλα μου,  μη φοβάσαι.