Ad astra per aspera

Πόσα συναισθήματα συγκίνησης, χαράς και ικανοποίησης έκρυβε η σημερινή μέρα... Απέραντη περηφάνια και ευγνωμοσύνη.

Τα λόγια είναι πολύ μικρά για να εκφράσω όλα αυτά τα υπέροχα συναισθήματα.

Ένας αγώνας τεσσάρων χρόνων έφτασε σήμερα στο τέλος του. Μία δύσκολη διαδρομή με θυσίες, διάβασμα, ξενύχτια, εξεταστικές, βιβλία, σημειώσεις, τα σος, τις απουσίες και τις παρουσίες, ολοκληρώθηκε επιτυχώς... Και πιο επιτυχώς δεν γινόταν!!!

Όταν το πρωί, μου ανακοινώθηκε ότι ως πρωτεύσασα στη βαθμολογία, θα απαγγείλω τον Όρκο στην τελετή καθομολόγησης, ένιωσα περηφάνια, συγκίνηση και... δικαίωση.

Πριν από 5 χρόνια, ούτε που μπορούσα να φανταστώ αυτήν τη στιγμή.  Πήρα την μεγάλη απόφαση να δώσω κατατακτήριες εξετάσεις στη σχολή Αισθητικής και Κοσμητολογίας και να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα! Οι κόρες μου ήταν τότε 5 και 3 ετών!  Έδωσα κατατακτήριες εξετάσεις έχοντας 38,5 πυρετό και γαστρεντερίτιδα!

Υπήρχαν στιγμές που απελπιζόμουν και έβλεπα ένα απέραντο, πανύψηλο βουνό να ορθώνεται μπρος μου. Άλλο η φοιτητική ζωή στα 20, άλλο μετά τα 30, έχοντας οικογένεια και υποχρεώσεις!  Μετά από λίγο βέβαια, ξαναέβρισκα τις δυνάμεις μου και συνέχιζα. Ποτέ δεν το έβαλα κάτω.

Σήμερα το πρωί, στην τελετή καθομολόγησης, με το χέρι στο Ευαγγέλιο και φορώντας τήβεννο για πρώτη φορά στη ζωή μου απήγγειλα τον Όρκο του τμήματος (στο πρώτο μου πτυχίο & μεταπτυχιακό στο ΕΜΠ δεν είχαμε Όρκο ή τήβεννο).

Ένιωσα δικαίωση, τιμή αλλά και χρέος να συνεχίσω και να γίνομαι καλύτερη ως επιστήμων Αισθητικός - Κοσμητολόγος.

Οι φίλες μου, η οικογένεια μου, ήταν εκεί, όπως άλλωστε και σε όλη αυτήν την υπέροχη διαδρομή. Τα παιδιά μου 9 και 7 ετών σήμερα, με χειροκροτούσαν. Οι καθηγητές μου, οι μέντορές μου, ήταν παρόντες σε όλη τη διαδρομή.

Τη σημερινή μέρα τη χρωστάω σε όλους όσους στάθηκαν δίπλα μου και με στήριξαν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Μα πιο πολύ ευχαριστώ εσάς Ανδρέα, Ελένη, Γεωργία, Δημήτρη, Λία, Έλενα, Στέφανε, Μαριάννα, Ελίτα, Ηλιάνα... Ευχαριστώ!

Και ναι τελικά! Μέσα από τις αντιξοότητες... φτάνεις στα άστρα!