Ακούς πνεύμα των Χριστουγέννων;;;

Γράφει η Μαρία Χατζημαρκάκη,

 

Δυο βδομάδες ακόμα και τα Χριστούγεννα φτάνουν!

Άραγε πόσοι τα περιμένουν; Πόσοι ανυπομονούν γι' αυτό; Με μια τόσο απαιτητική καθημερινότητα, οι στιγμές χαράς και ξεκούρασης, μοιάζουν εξωπραγματικές.          

Για μερικούς!

Διότι για κάποιους άλλους, τα Χριστούγεννα έρχονται από τον Οκτώβριο! Αυτοί έχουν στολίσει, έχουν στρώσει χαλιά, έχουν αρχίσει την ζαχαροπλαστική και τη μαγειρική και φαίνεται ότι θα είναι άρτια προετοιμασμένοι για το Χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν!

Παντού γύρω, ευχές για "Καλές Γιορτές!" και φέτος για πρώτη χρονιά, μοιάζει τόσο παράξενο  και αντιφατικό. "Καλές Γιορτές; Μα, με ποιον τρόπο;"

Βλέπω πολύχρωμα φωτάκια σε βιτρίνες, σε σπίτια, σε δρόμους και αναρωτιέμαι.  Δεν ξέρω αν τα συνήθισα δυο μήνες τώρα, ή αν κάτι, πιο αόριστο, δεν αφήνει να περιθώρια να απολαύσω και εγώ μαζί με άλλους, αυτήν την πολύχρωμη φωταψία.

Και όμως! Ούτε δεκαπέντε μέρες δεν έμειναν για να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα. Οι μισοί έχουν προετοιμαστεί από τον Οκτώβρη, ενώ οι υπόλοιποι δεν έχουν στολίσει τίποτα! Σκέτο μπέρδεμα, η κοινωνία μας.

Και όχι τίποτα άλλο, έχει εξαφανιστεί και το πνεύμα των Χριστουγέννων που, όπως και να το κάνει κανείς, σε τέτοιες περιπτώσεις γαληνεύει, ηρεμεί, θυμίζει!

- Τι  έχει συμβεί;

 Οι μισοί, οι πιο "προκομμένοι" διψούν για στιγμές χαράς και ευτυχίας και μέσω του γρήγορου στολισμού, μέσα από τα λαμπιόνια και τα πολύχρωμα στολίδια ανυπομονούν να γιορτάσουν και να χαρούν. Ταυτόχρονα, οι άλλοι μισοί, αυτοί που δεν έχουν στολίσει ή αρνούνται να το κάνουν, φαίνεται να μην προσμένουν τίποτα το ελπιδοφόρο και χαρμόσυνο. Φαίνεται ότι δεν αντιλαμβάνονται τις χαρούμενες στιγμές που πλησιάζουν.

Πού πήγε η ανεμελιά των Χριστουγέννων, πού είναι η λαχτάρα για αυτές τις γιορτινές μέρες, για τα δώρα, για τα φωτάκια, για να πούμε ή να ακούσουμε τα κάλαντα από παιδικές φωνούλες...;

Λησμονημένες, σκονισμένες αναμνήσεις που κοντεύουν να ξεθωριάσουν, σε μια βίαιη και σκληρή καθημερινότητα. Πόσο πολύ έχουμε αλλοτριωθεί και διχαστεί..! Πόσα πολλά τα προβλήματα και οι έγνοιες..! Πόσος χρόνος χαμένος σε άσκοπες σκέψεις και καταστάσεις..!

 
- Πνεύμα των Χριστουγέννων; Πού είσαι; Πού;

Αμίλητο, παγωμένο, μας κοιτάζει με θλίψη. Με κάτι μάτια κουρασμένα απ' όλα όσα συμβαίνουν. Παλιότερα, αυτά τα μάτια, κοίταζαν με χαρά, με ζωντάνια, με φως! Νιώθαμε τη γλυκιά θαλπωρή των εορτών, μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Έδιναν ελπίδα, αγάπη, γαλήνη.

Αυτά τα μάτια, τα θυμάμαι. Δε θα τα ξεχάσω ποτέ.

Και τώρα κοιτάζουν με θλίψη.  Τι έγινε;

Είναι δυνατόν να έχει η κοινωνία κατάθλιψη; Μια κοινωνία τόσων πολλών ταχυτήτων να συγχρονίζεται σε κατατονικές εκδηλώσεις; Μια κοινωνία που χωλαίνει και ασφυκτιά υπό το βάρος των καθημερινών εξελίξεων, αδυνατεί να προσμένει με χαρά τα Χριστούγεννα. Για να γιορτάσει κανείς, χρειάζεται ελπίδα, χρειάζεται φως. Δεν μπορεί να γιορτάζει κανείς στο σκοτάδι.

Όμως τα φωτάκια, τα λαμπιόνια, τα στολίδια που υπάρχουν, ακτινοβολούν το φως και μπορούν να το διασκορπίζουν προς όλες τις κατευθύνσεις. Φωτίζουν σιγά σιγά και τις πιο σκοτεινές γωνιές της κοινωνίας.

-Πνεύμα των Χριστουγέννων, βλέπεις; 

Εγώ, πνεύμα των Χριστουγέννων, θα σε πάρω από το χέρι και θα σου δείξω το φως της ψυχής μας. Αρκεί να δεχτείς να σε κρατήσω και να σε οδηγήσω. Κοίταξέ με! Θα θυμηθούμε μαζί. Θα ξαναβρούμε τη χαμένη ζεστασιά των εορτών, παρέα. Πάντα νικάει το φως. Απλά δείξε μας, πως είσαι ακόμα εκεί. Και εμείς, όλοι, θα σε αγκαλιάσουμε. Θα σε κρατήσουμε ζεστό, χαρίζοντας γενναιόδωρα χαρούμενα και ειλικρινή συναισθήματα.

-Ακούς πνεύμα των Χριστουγέννων;

Σε χρειαζόμαστε όλοι. Να μας θυμίσεις τη χαρά των γιορτών, να μας θυμίσεις να κοιτάμε τους φίλους μας στα μάτια και να τους χαμογελάσουμε ξανά. Να μας δείξεις τη χαρά της ζωής, την ομορφιά της απλότητας. Να κρατήσουμε το χέρι σε αυτούς που υποφέρουν και να κοιτάξουμε όλοι μαζί, μπροστά και ψηλά.  Στον ουρανό, στον γαλάζιο απέραντο ουρανό, εκεί που λάμπει ακόμα, μέρα και νύχτα, τούτο το φωτεινό αστέρι.