Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

2018: New year 's resolution

Γράφει η Μαρία Χατζημαρκάκη,


Λίγες ώρες έμειναν και το 2017 θα είναι παρελθόν. Θα μείνει πίσω για πάντα.
Κάθε χρόνο, τέτοιες ώρες μας κυριεύει μια θλίψη, μια αγωνία, μια ανασφάλεια για το μέλλον, για τους στόχους μας, για τη ζωή. Γίνεται το μεγάλο ξεκαθάρισμα!
Ο απολογισμός και η απογραφή. Κάτι τέτοιες ώρες, είναι που παίρνουμε τις μεγάλες αποφάσεις.
"Θα κάνω αυτό!"
"Θα κάνω εκείνο!"
"Θα κάνω και το άλλο!"

Όταν η στιγμή, η μέρα, η βδομάδα, ο μήνας περνάει, αυτόματα γίνεται παρελθόν. Όταν φτάνει η παραμονή της πρωτοχρονιάς, μια ολάκερη χρονιά γίνεται αυτόματα παρελθόν.
Και κάποιοι χαμογελούν, κάποιοι αναπολούν, κάποιοι προβληματιζονται, κάποιοι απλά θυμούνται.
Γιατί;
Τι νόημα έχει το “γιατί”;

Η ουσία είναι να βρούμε το κλειδί που ξεκλειδώνει τις επιθυμίες, ανοίγει τους δρόμους για να βαδίσουμε μπροστά. Όχι μονο τη βραδιά της παραμονής, αλλά κάθε μέρα.
Αυτή τη χρονιά, νομίζω, πως βαρέθηκα τα βαρύγδουπα λόγια.
Βαρέθηκα τις άκαρπες σκέψεις.

Αυτή τη χρονιά, θα σου χαμογελάσω περισσότερο.
Αυτή τη χρονιά, θα μου χαμογελάσεις περισσότερο.
Αυτή τη χρονιά, θα σε χαιρετάω με πιο πολλή χαρά.
Αυτή τη χρονιά, θα με χαιρετάς με πιο πολλή χαρά.
Αυτή τη χρονιά, θα σου μάθω να δίνεις.
Αυτή τη χρονιά θα μου μάθεις να δίνω.
Αυτή τη χρονιά, θα είμαι δίπλα σου να αντέχω.
Αυτή τη χρονιά, θα είσαι δίπλα μου να αντέχεις.
Αυτή τη χρονιά, θα σε κάνω να πιστέψεις ξανά σε μένα.
Αυτή τη χρονιά, θα με κάνεις να πιστέψω ξανά σε σένα.
Αυτή τη χρονιά, θα κάνουμε απολογισμό κάθε μέρα για κάθε στιγμή που περνά. Και δε θα αφήσουμε καμιά στιγμή να πάει χαμένη χωρίς γέλιο, χαρά, πίστη, ελπίδα και αγάπη, πολλή πολλή αγάπη.
Καλή χρονιά!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Υπερβολή, πιτζάμες και Καλή Χρονιά

Προς όλους τους αγαπημένους, επιστολή. Αδελφοί, Τι μεγαλομανία, μεγαλοπονία, μεγαλοσύνη, μεγαλοφαγία μεγαλοαγάπη και όλα τα μεγάλα, τα αστραφτερά με τις παγέτες μας πιάνουν λίγα εικοσιτετράωρα πριν αλλάξει ο χρόνος; Αυτό που συμβαίνει είναι παρανοϊκό.  Τρέχουμε, ψωνίζουμε δώρα, ντυνόμαστε φανταχτερά, σκεφτόμαστε μόνο την εξωτερική μας εμφάνιση. Όσο πιο πολλή παγέτα, τόσο πιο μεγάλη χαρά.   Ανταλλάσουμε ευχές πολύ μεγάλης έγνοιας και αγάπης, διάρκειας μόλις... μερικών ωρών. Στο φινάλε αυτής της φρενίτιδας, η ανταλλαγή δώρων, η βασιλόπιτα, το φλουρί, τα δώρα και τα πυροτεχνήματα! Όλα εφήμερα, όλα στιγμιαία. Και μέσα στο βαθύ μαύρο του ουρανού, σκάει το πυροτέχνημα για την αλλαγή του έτους και για μερικά δευτερόλεπτα φωτίζεται ο ουρανός, λάμπει η φύση. Σκάνε χίλια μικρά φωτάκια που σιγά σιγά χάνονται. Χωρίς να αφήσουν ίχνος, χωρίς σημάδι, χωρίς αποτύπωμα. Αυτή η υπερβολή, η φρενήρης προετοιμασία, οι παγέτες, η δήθεν γκλαμουριά και η μεγαλοκαλοσύνη δεν είναι τίποτε άλλο

Φόβος, προσοχή και μια ευχή για σένα

Είναι πολλές οι φορές που έχω βρεθεί σε αυτήν τη θέση. Πλημμυρισμένη από χιλιάδες συναισθήματα, σχεδόν πνιγμένη από αυτά, κάθομαι στον υπολογιστή μου προσπαθώντας να βάλω σε τάξη σκέψεις, επιθυμίες, όνειρα, ευχές... Και είναι άλλες τόσες οι αμέτρητες φορές που δε βγαίνει λέξη από τα μέσα μου και οι λέξεις εμφανίζονται ξεκάρφωτες στην οθόνη σαν κινούμενα σχέδια χωρίς λόγια. Η κούραση είναι μεγάλη, ο φόβος ανείπωτος, η ελπίδα κάπου κρυμμένη, οι σκέψεις αφορούν μονάχα την επόμενη μέρα.   Κι άλλες φορές, ξεχνώντας όσα συμβαίνουν, κάνω σχέδια και πλάνα για το μακρινό μέλλον. Τι είναι κι αυτό που ζούμε; Αν κάποιος, μερικά χρόνια πριν, μας περιέγραφε αυτό που ζούμε σήμερα, θα λέγε σίγουρα ότι πρόκειται για ταινία του Στήβεν Σπίλμπεργκ ή κάποιο αντίστοιχο σενάριο επιστημονικής φαντασίας επιπέδου " Contagion " και βάλε! Και εμείς; Ζούμε στ' αλήθεια; Ή πρωταγωνιστούμε σε μια ταινία χωρίς σενάριο, με αβέβαιο τέλος; Δεν ξέρω. Έμενα πάντως μου μοιάζει με κανονικότατο σενάριο ε

Ad astra per aspera

Πόσα συναισθήματα συγκίνησης, χαράς και ικανοποίησης έκρυβε η σημερινή μέρα... Απέραντη περηφάνια και ευγνωμοσύνη. Τα λόγια είναι πολύ μικρά για να εκφράσω όλα αυτά τα υπέροχα συναισθήματα. Ένας αγώνας τεσσάρων χρόνων έφτασε σήμερα στο τέλος του. Μία δύσκολη διαδρομή με θυσίες, διάβασμα, ξενύχτια, εξεταστικές, βιβλία, σημειώσεις, τα σος, τις απουσίες και τις παρουσίες, ολοκληρώθηκε επιτυχώς... Και πιο επιτυχώς δεν γινόταν!!! Όταν το πρωί, μου ανακοινώθηκε ότι ως πρωτεύσασα στη βαθμολογία, θα απαγγείλω τον Όρκο στην τελετή καθομολόγησης, ένιωσα περηφάνια, συγκίνηση και... δικαίωση. Πριν από 5 χρόνια, ούτε που μπορούσα να φανταστώ αυτήν τη στιγμή.   Πήρα την μεγάλη απόφαση να δώσω κατατακτήριες εξετάσεις στη σχολή Αισθητικής και Κοσμητολογίας και να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα! Οι κόρες μου ήταν τότε 5 και 3 ετών!   Έδωσα κατατακτήριες εξετάσεις έχοντας 38,5 πυρετό και γαστρεντερίτιδα! Υπήρχαν στιγμές που απελπιζόμουν και έβλεπα ένα απέραντο, πανύψηλο