Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ακροβατώντας σ' ένα τεντωμένο σκοινί

Γράφει η Μαρία Χατζημαρκάκη,


Πολλές φορές αναπολώ στιγμές από τα παιδικά μου χρόνια. Τότε, που τύχαινε να έρθει στην πόλη μου το τσίρκο. Η χαρά μου, ως παιδί, ήταν απερίγραπτη, γιατί πάντα πηγαίναμε οικογενειακώς και απολαμβάναμε καθηλωμένοι το θέαμα.
Είχε τόσα πολλά! Άγρια ζώα, θηριοδαμαστές, αστείους κλόουν που έκαναν δήθεν αυθόρμητες γκάφες, προκαλώντας γέλιο σε μικρούς και μεγάλους, θεαματικά ταχυδακτυλουργικά κόλπα, χορευτές με εντυπωσιακές στολές γεμάτες χρώματα, φτερά και πούπουλα, καθώς και τολμηρούς αυτοδίδακτους ακροβάτες που χωρίς υπερβολή ρίσκαραν τη ζωή τους για να χαρίσουν ένα απολαυστικό και εντυπωσιακό θέαμα.
Όμως δεν ήταν μονάχα θέμα εντυπωσιασμού. Οι άνθρωποι του τσίρκου δεν είχαν μόνιμη κατοικία. Μετακινούνταν διαρκώς, με πλήρη αβεβαιότητα για την επόμενη μέρα. Γι αυτό και όσο πιο θεαματική ήταν η παράσταση, τόσο πιο βέβαιη η προσέλευση του κόσμου.
Ήταν θέμα επιβίωσης.

Και σήμερα; Κάπως έτσι δεν συνεχίζεται η πραγματική ζωή;
Παντού γύρω άγρια θηρία, με άγρια ένστικτα, με πάθη, μίση, χωρίς κατανόηση και συμπόνια. Έτοιμα να αλληλοκατασπαραχθούν στην πρώτη δυσκολία, στην πρώτη πείνα, στην πρώτη απειλή.
Παντού γύρω, θηριοδαμαστές, που με την επιβολή δύναμης και εξουσίας θέτουν υπό έλεγχο πάθη, επηρεάζουν εξελίξεις, ποδηγετούν και τελικά επιβάλλουν την υποταγή.
Παντού γύρω, κλόουν και παλιάτσοι που, σατιρίζοντας και διακωμωδώντας εκούσια ή ακούσια, αποφορτίζουν την ατμόσφαιρα και καθιστούν την καθημερινότητα πιο ανάλαφρη, πιο εύκολη, ίσως στιγμιαία και πιο εύθυμη.
Παντού γύρω, ταχυδακτυλουργοί, που τεχνηέντως εξαφανίζουν και μεταλλάσσουν δεδομένα και κεκτημένα ετών, μπροστά στα μάτια όλων, θέτοντας υπό αμφισβήτηση έννοιες ή πράγματα που κάποτε ήταν αδιαπραγμάτευτα.
Παντού γύρω, εντυπωσιακοί χορευτές, που μαγεύουν και σαγηνεύουν το κοινό προσφέροντας τέρψη, ομορφιά και πνευματική ανάταση.
Και τέλος...
Παντού γύρω, οι τολμηροί ακροβάτες, αυτοί που ισορροπώντας πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί, και προσηλωμένοι στον ιερό τους στόχο, έχουν αναλάβει να περάσουν από τη μια μεριά, στην άλλη. Αυτοί, που με απόλυτη ψυχική ηρεμία και δύναμη δεν αφήνουν τίποτα να αποσπάσει την προσοχή τους από αυτόν το στόχο. Δεν έχουν σκοπό να θυσιαστούν. Έχουν σκοπό να περάσουν απέναντι. Έχουν σκοπό να τα καταφέρουν. Και με απόλυτη αφοσίωση και συγκέντρωση, τα καταφέρνουν. Το παράδειγμα τους το ακολουθούν κι άλλοι. Και ακροβατούν και εκείνοι, ισορροπούν, ώσπου κάποιοι, περνούν απέναντι.

Μοιάζει με τσίρκο, η ζωή του καθενός. Ένα τσίρκο με πολλές θεματικές ενότητες και καθημερινές παραστάσεις. Ένα τσίρκο με υπερβολές και ισορροπίες.
Το τσίρκο που κουβαλάμε μέσα στην ψυχή, είναι γεμάτο με άγρια θηρία, με θηριοδαμαστές, ταχυδακτυλουργούς, με κλόουν, χορευτές και ακροβάτες, όπου πρωταγωνιστής, είναι ο εαυτός μας. Και καλούμαστε να υποδυθούμε καθημερινά όλους αυτούς τους ρόλους, εναλλάσσοντας τους με χιούμορ και συνέπεια. Έχουμε χρέος να βρούμε τις ισορροπίες ανάμεσα σε όλους αυτούς τους ρόλους με τις διαφορετικές απαιτήσεις. Είναι τόσο ασαφή και εύθραυστα τα όρια τους. Αξίζει να φροντίσουμε κάθε ρόλος, να είναι πετυχημένος. Ισορροπημένος, χωρίς φαμφάρες και περιττούς εντυπωσιασμούς. Κι όταν έρθει η ώρα για το μεγάλο καθημερινό φινάλε, ας ακροβατήσουμε σκεπτόμενα, με όραμα και όνειρα. Με σεβασμό στα όρια μιας υγιούς παράστασης και όχι στα όρια των νόμων της ζούγκλας.
Το μεγάλο μας τσίρκο, είναι το τσίρκο που κρύβουμε μέσα μας. Εμείς διαλέγουμε ποιον ρόλο θα απογειώσουμε.
Όχι για βιοπορισμό. Για ψυχική ισορροπία.

Ο καθένας επιλέγει και ακροβατεί μόνος.  

Είναι θέμα επιβίωσης.




Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Υπερβολή, πιτζάμες και Καλή Χρονιά

Προς όλους τους αγαπημένους, επιστολή. Αδελφοί, Τι μεγαλομανία, μεγαλοπονία, μεγαλοσύνη, μεγαλοφαγία μεγαλοαγάπη και όλα τα μεγάλα, τα αστραφτερά με τις παγέτες μας πιάνουν λίγα εικοσιτετράωρα πριν αλλάξει ο χρόνος; Αυτό που συμβαίνει είναι παρανοϊκό.  Τρέχουμε, ψωνίζουμε δώρα, ντυνόμαστε φανταχτερά, σκεφτόμαστε μόνο την εξωτερική μας εμφάνιση. Όσο πιο πολλή παγέτα, τόσο πιο μεγάλη χαρά.   Ανταλλάσουμε ευχές πολύ μεγάλης έγνοιας και αγάπης, διάρκειας μόλις... μερικών ωρών. Στο φινάλε αυτής της φρενίτιδας, η ανταλλαγή δώρων, η βασιλόπιτα, το φλουρί, τα δώρα και τα πυροτεχνήματα! Όλα εφήμερα, όλα στιγμιαία. Και μέσα στο βαθύ μαύρο του ουρανού, σκάει το πυροτέχνημα για την αλλαγή του έτους και για μερικά δευτερόλεπτα φωτίζεται ο ουρανός, λάμπει η φύση. Σκάνε χίλια μικρά φωτάκια που σιγά σιγά χάνονται. Χωρίς να αφήσουν ίχνος, χωρίς σημάδι, χωρίς αποτύπωμα. Αυτή η υπερβολή, η φρενήρης προετοιμασία, οι παγέτες, η δήθεν γκλαμουριά και η μεγαλοκαλοσύνη δεν είναι τίποτε άλλο

Φόβος, προσοχή και μια ευχή για σένα

Είναι πολλές οι φορές που έχω βρεθεί σε αυτήν τη θέση. Πλημμυρισμένη από χιλιάδες συναισθήματα, σχεδόν πνιγμένη από αυτά, κάθομαι στον υπολογιστή μου προσπαθώντας να βάλω σε τάξη σκέψεις, επιθυμίες, όνειρα, ευχές... Και είναι άλλες τόσες οι αμέτρητες φορές που δε βγαίνει λέξη από τα μέσα μου και οι λέξεις εμφανίζονται ξεκάρφωτες στην οθόνη σαν κινούμενα σχέδια χωρίς λόγια. Η κούραση είναι μεγάλη, ο φόβος ανείπωτος, η ελπίδα κάπου κρυμμένη, οι σκέψεις αφορούν μονάχα την επόμενη μέρα.   Κι άλλες φορές, ξεχνώντας όσα συμβαίνουν, κάνω σχέδια και πλάνα για το μακρινό μέλλον. Τι είναι κι αυτό που ζούμε; Αν κάποιος, μερικά χρόνια πριν, μας περιέγραφε αυτό που ζούμε σήμερα, θα λέγε σίγουρα ότι πρόκειται για ταινία του Στήβεν Σπίλμπεργκ ή κάποιο αντίστοιχο σενάριο επιστημονικής φαντασίας επιπέδου " Contagion " και βάλε! Και εμείς; Ζούμε στ' αλήθεια; Ή πρωταγωνιστούμε σε μια ταινία χωρίς σενάριο, με αβέβαιο τέλος; Δεν ξέρω. Έμενα πάντως μου μοιάζει με κανονικότατο σενάριο ε

Ad astra per aspera

Πόσα συναισθήματα συγκίνησης, χαράς και ικανοποίησης έκρυβε η σημερινή μέρα... Απέραντη περηφάνια και ευγνωμοσύνη. Τα λόγια είναι πολύ μικρά για να εκφράσω όλα αυτά τα υπέροχα συναισθήματα. Ένας αγώνας τεσσάρων χρόνων έφτασε σήμερα στο τέλος του. Μία δύσκολη διαδρομή με θυσίες, διάβασμα, ξενύχτια, εξεταστικές, βιβλία, σημειώσεις, τα σος, τις απουσίες και τις παρουσίες, ολοκληρώθηκε επιτυχώς... Και πιο επιτυχώς δεν γινόταν!!! Όταν το πρωί, μου ανακοινώθηκε ότι ως πρωτεύσασα στη βαθμολογία, θα απαγγείλω τον Όρκο στην τελετή καθομολόγησης, ένιωσα περηφάνια, συγκίνηση και... δικαίωση. Πριν από 5 χρόνια, ούτε που μπορούσα να φανταστώ αυτήν τη στιγμή.   Πήρα την μεγάλη απόφαση να δώσω κατατακτήριες εξετάσεις στη σχολή Αισθητικής και Κοσμητολογίας και να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα! Οι κόρες μου ήταν τότε 5 και 3 ετών!   Έδωσα κατατακτήριες εξετάσεις έχοντας 38,5 πυρετό και γαστρεντερίτιδα! Υπήρχαν στιγμές που απελπιζόμουν και έβλεπα ένα απέραντο, πανύψηλο