Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πάμε πάλι απ΄ την αρχή;;;






Γράφει η Μαρία Χατζημαρκάκη,

Και εκεί που φλυαρούσα ακατάπαυστα, βγάζοντας τα εσώψυχά μου στο έτερον μου ήμισυ, στην έρμη την φιλενάδα μου, και πίνοντας το ολόπικρο καφεδάκι μου (θα το αναλύσουμε και αυτό, αλλά σε επόμενη ανάρτηση), να σου μπροστά μας, ο μεγάλος έρωτάς της!
Θα μου πεις: "Καλά κρασιά! Μεγάλος έρωτας και πράσινα άλογα. Αυτά είναι μόνο για τα παραμύθια."
 Και θα συμφωνήσω, εν μέρει, λέγοντας... who knows?
Από την άλλη, δεν μπορούσα να παραβλέψω τα σημάδια: Στεκόταν εκεί απέναντι, την κοιτούσε αμείλικτα και σταθερά, φορώντας ένα κάτασπρο μπλουζάκι που είχε πάνω του τυπωμένο το μήνυμα:
"Εγώ, Ο Μεγάλος Έρωτας"
Χα, ψέλλισα με δυσκολία, στο έτερον μου ήμισυ, κοίτα να δεις που θα πειστώ! Λίγο πιο δεξιά, να και το άσπρο άλογο, να και ο εξοπλισμός βαρέως ιππικού.
Εμ, γνήσιος ιππότης είναι αυτός, τι να κάνουμε;
Τι να της πω της ταλαίπωρης φιλενάδας που στόμα έχει και μιλιά δεν έχει, με αυτά που ακούει από μένα τον τελευταίο καιρό... Να κάνω κήρυγμα; Να πω τι; Υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα από τον έρωτα;
Τον Μεγάλο έρωτα;
Τον Ωραίο. Τον Παραμυθένιο;
Και ξαφνικά, εκεί που την κοιτάει, τον κοιτάει, αλληλοκοιτιούνται και ανάμεσα τους βλέπω διάσπαρτες κόκκινες καρδούλες, περνάει κακεντρεχώς ένα πράσινο άλογο. Το άλογο του ιππότη τρομάζει, αρχίζει να χλιμιντρίζει και ο ιππότης κατευθύνεται προς το άλογο του.
Μπλέξαμε με τα άσπρα και πράσινα άλογα...Πάνε οι ματιές, πάνε οι καρδούλες, πάει και ο ιππότης! .....πάει ο ιππότης;;;;
"Εεεεϊ , πού πας καλέ; Τόση ώρα κοιτιόμαστε και τώρα φεύγεις...;"

Και γυρνώντας την πλάτη του βλέπουμε και το δεύτερο τυπωμένο μήνυμα στο κάτασπρο μπλουζάκι του:
"...ο Παντοτινός... "
Ε, αυτό παραπάει! Είναι το κερασάκι στην τούρτα. Μετά από τόσες καρδούλες, τόσες ματιές "ο Παντοτινός" μας γυρνάει την πλάτη για ένα πράσινο άλογο;
Ε όχι, κύριε Παντοτινέ!

Εγώ και η φιλενάδα μου δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε έτσι αμαχητί, την πρόκληση του μεγάλου έρωτά σου!

Παντοτινέ Έρωτα, για έλα να σου πούμε δυο λογάκια και μετά αποφασίζεις τι θα κάνεις.
Έχω και εγώ κάτασπρο μπλουζάκι με τυπωμένο μήνυμα:
"Η Μεγάλη Αγάπη, η Αληθινή"
και πάω να το φορέσω!!!  

...Πάμε πάλι από την αρχή;;;

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Υπερβολή, πιτζάμες και Καλή Χρονιά

Προς όλους τους αγαπημένους, επιστολή. Αδελφοί, Τι μεγαλομανία, μεγαλοπονία, μεγαλοσύνη, μεγαλοφαγία μεγαλοαγάπη και όλα τα μεγάλα, τα αστραφτερά με τις παγέτες μας πιάνουν λίγα εικοσιτετράωρα πριν αλλάξει ο χρόνος; Αυτό που συμβαίνει είναι παρανοϊκό.  Τρέχουμε, ψωνίζουμε δώρα, ντυνόμαστε φανταχτερά, σκεφτόμαστε μόνο την εξωτερική μας εμφάνιση. Όσο πιο πολλή παγέτα, τόσο πιο μεγάλη χαρά.   Ανταλλάσουμε ευχές πολύ μεγάλης έγνοιας και αγάπης, διάρκειας μόλις... μερικών ωρών. Στο φινάλε αυτής της φρενίτιδας, η ανταλλαγή δώρων, η βασιλόπιτα, το φλουρί, τα δώρα και τα πυροτεχνήματα! Όλα εφήμερα, όλα στιγμιαία. Και μέσα στο βαθύ μαύρο του ουρανού, σκάει το πυροτέχνημα για την αλλαγή του έτους και για μερικά δευτερόλεπτα φωτίζεται ο ουρανός, λάμπει η φύση. Σκάνε χίλια μικρά φωτάκια που σιγά σιγά χάνονται. Χωρίς να αφήσουν ίχνος, χωρίς σημάδι, χωρίς αποτύπωμα. Αυτή η υπερβολή, η φρενήρης προετοιμασία, οι παγέτες, η δήθεν γκλαμουριά και η μεγαλοκαλοσύνη δεν είναι τίποτε άλλο

Φόβος, προσοχή και μια ευχή για σένα

Είναι πολλές οι φορές που έχω βρεθεί σε αυτήν τη θέση. Πλημμυρισμένη από χιλιάδες συναισθήματα, σχεδόν πνιγμένη από αυτά, κάθομαι στον υπολογιστή μου προσπαθώντας να βάλω σε τάξη σκέψεις, επιθυμίες, όνειρα, ευχές... Και είναι άλλες τόσες οι αμέτρητες φορές που δε βγαίνει λέξη από τα μέσα μου και οι λέξεις εμφανίζονται ξεκάρφωτες στην οθόνη σαν κινούμενα σχέδια χωρίς λόγια. Η κούραση είναι μεγάλη, ο φόβος ανείπωτος, η ελπίδα κάπου κρυμμένη, οι σκέψεις αφορούν μονάχα την επόμενη μέρα.   Κι άλλες φορές, ξεχνώντας όσα συμβαίνουν, κάνω σχέδια και πλάνα για το μακρινό μέλλον. Τι είναι κι αυτό που ζούμε; Αν κάποιος, μερικά χρόνια πριν, μας περιέγραφε αυτό που ζούμε σήμερα, θα λέγε σίγουρα ότι πρόκειται για ταινία του Στήβεν Σπίλμπεργκ ή κάποιο αντίστοιχο σενάριο επιστημονικής φαντασίας επιπέδου " Contagion " και βάλε! Και εμείς; Ζούμε στ' αλήθεια; Ή πρωταγωνιστούμε σε μια ταινία χωρίς σενάριο, με αβέβαιο τέλος; Δεν ξέρω. Έμενα πάντως μου μοιάζει με κανονικότατο σενάριο ε

Ad astra per aspera

Πόσα συναισθήματα συγκίνησης, χαράς και ικανοποίησης έκρυβε η σημερινή μέρα... Απέραντη περηφάνια και ευγνωμοσύνη. Τα λόγια είναι πολύ μικρά για να εκφράσω όλα αυτά τα υπέροχα συναισθήματα. Ένας αγώνας τεσσάρων χρόνων έφτασε σήμερα στο τέλος του. Μία δύσκολη διαδρομή με θυσίες, διάβασμα, ξενύχτια, εξεταστικές, βιβλία, σημειώσεις, τα σος, τις απουσίες και τις παρουσίες, ολοκληρώθηκε επιτυχώς... Και πιο επιτυχώς δεν γινόταν!!! Όταν το πρωί, μου ανακοινώθηκε ότι ως πρωτεύσασα στη βαθμολογία, θα απαγγείλω τον Όρκο στην τελετή καθομολόγησης, ένιωσα περηφάνια, συγκίνηση και... δικαίωση. Πριν από 5 χρόνια, ούτε που μπορούσα να φανταστώ αυτήν τη στιγμή.   Πήρα την μεγάλη απόφαση να δώσω κατατακτήριες εξετάσεις στη σχολή Αισθητικής και Κοσμητολογίας και να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα! Οι κόρες μου ήταν τότε 5 και 3 ετών!   Έδωσα κατατακτήριες εξετάσεις έχοντας 38,5 πυρετό και γαστρεντερίτιδα! Υπήρχαν στιγμές που απελπιζόμουν και έβλεπα ένα απέραντο, πανύψηλο